Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

ΜΟΝΟ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ…..

χ, ατός ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς!



   Ὅλοι μας ἐκφράζουμε παράπονα γι’ ατόν, λλά πόσοι ἀπό  μς χουν τή δύναμη νά παρνηθον τίς φαινομενικές νέσεις τους, γιά  νά ξαναβροῦν τόν ἑαυτό τους;
   Ἀγόμαστε καί φερόμαστε πό να σωρό γνοιες, καθήκοντα, ποχρεώσεις, κατά τό μλλον πλασματικές καί κατά τό ττον πραγματικές, ναφορικά μέ τό σπίτι, τήν οκογένεια, τήν ργασία, τούς γνωστούς, τούς φίλους. Τίς μεγαλοποιομε μέσα στό μυαλό μας καί τρέχουμε πίσω τους σμένως, γιατί… τσι εναι τό σωστό, τσι κάνουν λοι, τί θά πε κόσμος ν… Στήν προσπάθεια νά τακτοποιήσουμε τόν κυκεώνα τς παραζάλης, διαιρέσαμε τή ζωή μας σέ κουτάκια, μικρά, ατόνομα, εκολα διαχειρίσιμα κουτάκια, στά ποα ρόλος καί συμπεριφορά μας λλάζουν, πως μᾶς συμφέρει νάλογα μέ τήν περίσταση. Στό σπίτι μπορε νά εμαι στοργική μητέρα καί τρυφερή σύζυγος, στήν παρέα εθυμη φίλη, στήν κκλησία φιλάνθρωπη, στήν ργασία δίστακτη καριερίστα,
στήν κοινωνία διάφορη καί ταυτόχρονα σχολιάζουσα καί κατακρίνουσα πν πιστητόν. Καί κάπου βαθιά στήν ποθήκη τς ψυχς μας φήσαμε καί να μικρό κουτάκι γιά τόν Θεό! ποτε «βρομε χρόνο», λέμε καί δυό κουβέντες βιαστικά καί μηχανικά καί χουμε τή συνείδησή μας συχη· τό κάναμε τό καθκον μας! Καί άν τολμήσει νος νά κφέρει ντίλογο, λίμονό του: «Σῶπα σύ, λλοι δέν προσεύχονται καθόλου, μακάρι νά καναν λοι, πως γώ! Τί πράγμα; Σήμερα δίκησα πέντε συναδέλφους μου, ποκίνησα τσακωμούς, διαπληκτίστηκα μέ λλους πτά καί «στόλισα» πό μέσα μου λλους εἴκοσι στόν δρόμο; Σιγά τώρα, λοι τσι κάνουν, στό κάτω – κάτω δέν σκότωσα καί κανέναν· μιά χαρά εμαι!»
   Καί  νοῦς παύει  νά διαμαρτύρεται γιά τά πεπραγμένα, οτε παλεύει κατά τήν προσβολή τῶν  πονηρῶν λογισμῶν, λλά μλλον τοῦ ρέσει νά συνδιαλέγεται μαζί τους καί χωρίς νά τό καταλάβει αχμαλωτίζεται, συγκατατίθεται καί διαπράττει τήν μαρτία.
   Νομίζατε ὅτι  τελειώσαμε; Δυστυχς μόλις τώρα ρχίσαμε. ρεσκόμαστε νά μαρτάνουμε καί παναλαμβάνουμε τήν μαρτία μέχρις του νά μς γίνει συνήθεια. νος σιωπ, συνήθεια γίνεται ξη καί τό πάθος ριζώνει καί γεννᾶ καί λλα πάθη πού μᾶς πνίγουν, μς πνίγουν καί νιώθουμε δύναμοι νά ντιδράσουμε· νομίζουμε τι εναι πιά ργά.
   Καί τότε, ταν ναγνωρίζουμε  συνειδητά τό σκοτάδι τῆς ψυχῆς  μας, ναζητομε τό Φς, τό μοναδικό Φς, πού μα τῇ παρουσίᾳ Του «ξω βάλλει» τό σκότος. Μά γιατί πρεπε νά φθάσουμε στό βάθος το πηγαδιο τν παθν, γιά νά ναζητήσουμε τό Φς; Γιατί δέν Τό ναζητούσαμε νωρίτερα; Γιατί μέχρι τότε νομίζαμε τι βλέπαμε μέ τά τεχνητά φτα πού κατασκευάσαμε, δέν καταλάβαμε τι προορίζονταν μόνο γιά τούς φυσικούς καί χι γιά τούς νοητούς φθαλμούς, τι μέ τίςντανακλάσεις τους μᾶς θάμπωναν καί οσιαστικά μείωναν τήν ρατότητά μας πρός τό ληθινό…
   Ὤ, γαπητέ μου  ναγνώστη, βρές τή δύναμη νά παραδεχθες τι καί σύ ζες κάτι τέτοιο. σως σέ διαφορετικό βαθμό μπλοκς, μέ διαφορετικό πάθος πό τόν διπλανό σου, τί σημασία χει; ντιστάσου στό ποτάμι πού κυλάει, πήγαινε ντίθετα στό ρεμα, δεξε τι εσαι ζωντανός!
Ἔπειτα ἀπό λίγο καιρό, κατά Θεία Πρόνοια, κάποιος φίλος σου μιλάει γιά τήν κκλησία, κος πῶς πρεπε νά πολιτευθες, ν γνωρίζεις πῶς πολιτεύθηκες. Μά ξαφνικά δέν σέ νδιαφέρει νά κούσεις τά πόλοιπα. Συνηθισμένος πό τή φούρια τς σύγχρονης κοινωνίας πού ποφασίζει γρήγορα, χωρίς καλά – καλά νά ξετάσει καί σταθμίσει τήν κατάσταση, ποφάσισες. ποφάσισες τι εναι πλέον δύνατον γιά σένα νά βγες πό τό πηγάδι. Εναι γνωστή στορία το «μυρμηκολέοντος»..
   Ὅπως  συνήθιζες  να  κατακρίνεις  τούς  πάντες, βιάζεσαι  τώρα  νά  καταδικάσεις καί τόν αυτό σου. Μά ερέας τώρα φωνάζει γιά νά σέ συνεφέρει: «σε τόν Θεό νά κρίνει, δέν εσαι σύ Κριτής, μήν ντικαθιστς τόν Θεό!». Βουβαίνεσαι, χαμηλώνεις τό κεφάλι, δέν σο εχε περάσει ποτέ πό τό μυαλό τι… Ψελλίζεις μέσα πό τά δόντιά σου «συγγνώμη» καί φήνεσαι, φήνεσαι στόν λόγο τς σιωπς, μιᾶς γίας σιωπς, πού χάρη στήν προσευχή το Πνευματικο νεργε μέσα σου τήν ταπείνωση, τή συναίσθηση, τήν μπιστοσύνη – ναί, τήν μπιστοσύνη νός μικρο παιδιο πρός τόν πατέρα του – καί τήν πακοή, πού γεννον τήν λπίδα. Μία λπίδα πού τήν ασθάνεσαι ζωντανή, πού κάνει τήν καρδιά σου νά πάλλεται, πού νιώθει τήν λεημοσύνη ς νταπόδοση τς βρης, πού γεμίζει τήν ψυχή σου εγνωμοσύνη, τήν λεπταίνει, σέ κάνει νά δακρύζεις γιά κάτι πού πρίν θεωροσες δυναμία..
   Ὤ, φίλε μου, καλῶς  λθες στό σπίτι σου, στήν Πατρική  Οκία!
   Κράτησε τή συναίσθηση ατή σέ λη σου τή ζωή. Μήν πιτρέψεις ποτέ πιά στόν αυτό σου νά πορευθε χωρίς τόν Καλό Συνοδοιπόρο.
   Ἀναρωτιέσαι πῶς  μπορε νά τά εχες ἀποφύγει λα  ατά, νά μήν χρειάζονταν νά φύγεις γιά νά πιστρέψεις. Μά τήν πάντηση τήν ξέρεις δη καλά.
   Πέντε λεπτά  καθημερινς, ληθινς προσευχῆς σου  δίνουν τή δύναμη νά πορεύεσαι ἄτρωτος  σέ ατή τή ζούγκλα πού φτιάξαμε, σέ γεμίζουν μέ χαρά, ερήνη καί ἀγάπη  γιά τόν Θεό, λλά καί τούς συνανθρώπους σου καί τόν κόσμο, φο τά ναγνωρίζεις λα ς δημιουργήματά Του, σέ κάνει νά ζες εχαριστιακά κάθε στιγμή τς ζως σου, ζώντας μέσα στήν Παρουσία Του. Καί μή γελιέσαι· γεία τς ψυχς ντανακλ καί στό σμα…   Σκέψου το, μόνο πέντε λεπτά….


Α. Π.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου