ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ....

Εἴ­μα­στε ση­μαν­τι­κοὶ καὶ σπου­δαῖ­οι ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πὸ τὴν οἰ­κο­νο­μι­κή ἢ κοι­νω­νι­κή μας θέ­ση.

Ἄ­ς φαν­τα­στοῦ­με μία κοι­νω­νί­α ἀ­γά­πης, συ­νερ­γα­σί­ας, εἰ­ρή­νης, μὲ ἀν­θρώ­που­ς πού χα­μο­γε­λᾶνε καὶ ἀλ­λη­λο­βο­η­θι­οῦν­ται καὶ ἂς βα­δί­σου­με κά­θε μέ­ρα πρὸς αὐ­τὴ τὴν κα­τεύ­θυν­ση καὶ μί­α μέ­ρα αὐ­τὴ θὰ εἶ­ναι ἡ κοι­νω­νί­α μας, γι­α­τί τὴν ὀ­νει­ρευ­τή­κα­με ἔτ­σι, καὶ γι­α­τί ἐρ­γα­στή­κα­με νὰ γί­νει ἔτ­σι.

Μπο­ρεῖ νά μοι­ά­ζει μα­κρι­νὸ ὄ­νει­ρο. Ἀλ­λὰ ἂν δὲν ξε­κι­νή­σου­με δὲν θὰ φτά­σου­με πο­τέ. Ποιός φταί­ει γι᾿ αὐ­τὰ πού μᾶς συμ­βαί­νουν; Οἱ μα­θη­τὲς ρί­χνουν τὴν εὐ­θύ­νη στοὺς δα­σκά­λους τους, οἱ γε­ωρ­γοὶ στοὺς γε­ω­πό­νους, οἱ κα­τα­να­λω­τὲς κα­τη­γο­ροῦν τοὺς ἀ­γρό­τες καὶ οὕτω κα­θε­ξῆς.

Ὅτα­ν φταῖνε οἱ ἄλ­λοι γι᾿ αὐ­τὰ ποὺ μᾶς συμ­βαί­νουν ση­μαί­νει ὅ­τι εἴ­μα­στε ἀ­νί­κα­νοι, ἀ­νά­ξι­οι καὶ ἀ­δύ­να­μοι νὰ κά­νου­με ὁ­τι­δή­πο­τε γι­ὰ νὰ ἀλ­λά­ξουν τὰ πράγ­μα­τα πρὸς τὸ κα­λύ­τε­ρο, θὰ πρέ­πει οἱ ἄλ­λοι νὰ ἀλ­λά­ξουν καὶ νὰ δρά­σουν. Ἂν δοῦ­με ὅ­μως τή δι­κή μας εὐ­θύ­νη στὰ προ­βλή­μα­τα, τό­τε συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­με ὅ­τι καὶ ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε συ­νυ­πεύ­θυ­νοι σὲ αὐ­τὰ ποὺ συμ­βαί­νουν. Ἀ­φοῦ εἴ­μα­στε συ­νυ­πεύ­θυ­νοι, τό­τε μπο­ροῦ­με νὰ κά­νου­με κά­τι. Δὲν ἔ­χει ση­μα­σί­α ἂν εἶ­ναι μι­κρὸ ἢ με­γά­λο, ση­μα­σί­α ἔ­χει νὰ δοῦ­με τὴν εὐ­θύ­νη μας.